Το πρόβλημα της τοπικής συσσώρευσης λίπους απασχολούσε ανέκαθεν τους Πλαστικούς Χειρουργούς και η προσπάθεια ελέγχου του περιγράμματος του κορμού ήταν πάντοτε αντικείμενο έντονου προβληματισμού στους κύκλους της Αισθητικής Χειρουργικής. Η λιποαναρρόφηση αποτελεί επέμβαση εκλογής για τη μόνιμη απαλλαγή από την τοπική λιποδυστροφία δηλαδή για την απομάκρυνση του λίπους που εντοπίζεται τοπικά σε συγκεκριμένες θέσεις στο ανθρώπινο σώμα.
Η Ιστορία της Λιποαναρρόφησης ξεκινά πολύ πρώιμα στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 20’ με την προσπάθεια του πολύ γνωστού για την εποχή του, Γάλλου χειρουργού Ch.Dujjarier ο οποίος επιχείρησε να αφαιρέσει λίπος από τα γόνατα και τις γάμπες μιας νεαρής χορεύτριας του Μοulen Rouge. Ο Ch.Dujjarier χρησιμοποίησε γυναικολογικό ξέστρο μήτρας για την επέμβαση αυτή, δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα της επέμβασης ήταν απογοητευτικό.
Η Ιστορία της Λιποαναρρόφησης συνεχίζεται περίπου 40 χρόνια μετά. Το 1964 στο Βερολίνο, ένας Γενικός Χειρουργός, ο Sh.Schrudde περιέγραψε την αφαίρεση υποδόριου λίπους από τους μηρούς μιας γνωστής ηθοποιού μέσω μιας μικρής τομής ενώ την ίδια περίπου περίοδο ο Βραζιλιάνος Ivo Pitanguy δοκίμασε μια νέα τεχνική αφαίρεσης λίπους χειρουργικά με νυστέρι. Ο Pitanguy αφαιρούσε εκτός από το λίπος και το πλεονάζον δέρμα, με αποτέλεσμα να αφήνει μεγάλες και συχνά δύσμορφες ουλές κάτι που είχε σαν συνέπεια η τεχνική του αυτή να μην αποκτήσει μεγάλη απήχηση.
Το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της επέμβασης της Λιποαναρρόφησης έγινε το 1974, από δύο Ιταλούς γυναικολόγους, τον Giorgio Fischer και το γιο του Arpad Fischer οι οποίοι σχεδίασαν και κατασκεύασαν μια ειδική κάνουλα Λιποαναρρόφησης η οποία περιελάμβανε ένα ηλεκτρικό, περιστρεφόμενο ξυραφάκι και μια ειδική αντλία. Η ευρεσιτεχνία των Ιταλών χειρουργών δεν είχε πολύ μεγάλη απήχηση λόγω της πολυπλοκότητας κατασκευής, του υψηλού κόστους του εξοπλισμού καθώς και της μεγάλης αιμορραγίας που προκαλούσε και σύντομα εγκαταλείφθηκε και αυτή η τεχνική.
Η επανάσταση στην Ιστορία της Λιποαναρρόφησης έγινε το 1981 από τον Γάλλο Πλαστικό Χειρουργό Dr Yves-Gerard Illouz ο οποίος εμπνευσμένος από την τεχνική των γυναικολόγων για τη θεραπευτική απόξεση του ενδομητρίου κατασκεύασε ένα αυτοσχέδιο ξέστρο το οποίο προσάρμοσε σε μια συσκευή αναρρόφησης κενού αέρα. Η χρήση αυτού του αυτοσχέδιου ξέστρου , ενός δηλαδή πολύ λεπτού σωλήνα με “τυφλό” άκρο, προσαρμοσμένου σε συσκευή αρνητικής πίεσης είχε σαν αποτέλεσμα την αφαίρεση του υποδόριου λίπους μέσα από μια πολύ μικρή τομή στο δέρμα χωρίς να τραυματίζει αγγεία ή νεύρα και χωρίς να προκαλεί μεγάλη αιμορραγία. Πρόκειται για μια τεράστια ανακάλυψη στον τομέα της Αισθητικής Χειρουργικής όσον αφορά τον έλεγχο του περιγράμματος του σώματος, η οποία έχρισε τον Dr Illouz ως τον “πατέρα της Λιποαναρρόφησης”.
Στην αρχή η τεχνική του Dr Ιllouz γινόταν με την λεγόμενη “στεγνή ή ξηρή μέθοδο” (dry technique). Πολύ απλά δηλαδή ο Πλαστικός Χειρουργός, αφού ο ασθενής υποβληθεί σε γενική αναισθησία, έρχεται και κάνει μια μικρή τομή στο δέρμα περίπου 4-5mm σε σημείο κοντά στην περιοχή του λίπους που προβάλλει αντιαισθητικά. Μέσα από αυτή την μικρή οπή εισάγει την κάνουλα της Λιποναρρόφησης ακριβώς κάτω από το δέρμα. Βάζοντας σε λειτουργία τη συσκευή αναρρόφησης και με παλινδρομικές εμπρός και πίσω κινήσεις της κάνουλας, το υποδόριο λίπος περνά μέσα από το σωλήνα της αναρρόφησης σε ένα δοχείο αποθήκευσης και με αυτόν τον τρόπο μεταφέρεται και απομακρύνεται μακριά από το σώμα. Η επέμβαση αυτή της “Κλασσικής Λιποαναρρόφησης” ήταν και παραμένει η βάση για όλες τις παραλλαγές της τεχνικής που ανακαλύφθηκαν και τροποποιήθηκαν τα επόμενα χρόνια.
Δεδομένου ότι λόγω της υποδόριας “τυφλής” αυτής επέμβασης στο δέρμα με τη “στεγνή ή ξηρή μέθοδο” του Dr Illouz ο βαθμός της αμορραγίας που προκαλείται είναι αρκετά σημαντικός, μια ακόμη επανάσταση στην τεχνική της λιποαναρρόφησης ήταν η παρουσίαση της tumescent αναισθησίας από τον Αμερικανό Jeffrey Klein το 1987 καθώς και η δημοσίευση από τον επίσης Αμερικανό Patrick Lillis μελετών σχετικά με τη διάλυση της ξυλοκαΐνης, λίγο αργότερα.
Σύμφωνα με τις ανακαλύψεις του Klein και του Lillis , αν κάποιος κάνει μια τομή στο δέρμα και προσπαθήσει να αφαιρέσει λίπος με έναν λεπτό αλλά τραυματικό σωλήνα (Κάνουλα Λιποναρρόφησης) θα προκαλέσει αιμορραγία, ακόμη και ανεξέλεγκτη, κάτι που αφενός αυξάνει το ποσοστό των επιπλοκών και αφετέρου περιορίζει το εύρος των προς θεραπεία περιοχών. Αν αντί αυτού όμως κάνουμε έγχυση τοπικά ενός διαλύμματος τοπικού αναισθητικού τύπου ξυλοκαίνης (αυτό που χρησιμοποιούν και οι οδοντίατροι) και το συνδυάσουμε με ένα ειδικό αγγειοσυσπαστικό φάρμακο (αδρεναλίνη) τότε ο βαθμός της αναισθησίας που πετυχαίνουμε είναι μέγιστος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ή όλη επέμβαση αφενός να γίνεται εντελώς ανώδυνα και με απόλυτη ασφάλεια και αφετέρου το ποσοστό της αιμορραγίας από τον τραυματισμό των υποκείμενων ιστών να είναι ασήμαντο λόγω της προκαλλούμενης αγγειοσύσπασης. Πρόκειται για μια ανακάλυψη που αύξησε πολύ την ασφάλεια της επέμβασης μειώνοντας παράλληλα τα ποσοστά των επιπλοκών και των ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων.
Η επόμενη επανάσταση στην τεχνική της Κλασικής λιποαναρρόφησης έγινε το 1997 και αποδίδεται στον Ιταλό Marco Gasparotti o οποίος είρθε και τελειοποίησε την τεχνική, κάνοντας μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο αντικείμενο περίγραμμα και σμίλευση του κορμού.
Σύμφωνα με τον πρωτοπόρο στη λιποαναρρόφηση Marco Gasparotti, η λιποαναρρόφηση δεν είναι μια απλή επέμβαση όπου ο χειρουργός παίρνει μια κάνουλα , κάνει μικρές τομές εδώ κι εκεί στο δέρμα και αρχίζει να “ ρουφάει” τυχαία λίπος αλλά μια επέμβαση στην αιχμή της υψηλής τέχνης και της επιστήμης.
“Σημασία δεν έχει πόσο λίπος θα αναρροφήσεις από ένα σώμα αλλά το απόλυτο ζητούμενο είναι ΠΟΣΟ και ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙΣ”.
Είναι η βασική αρχή πάνω στην οποία πρέπει να στηρίζεται κάθε επέμβαση λιποαναρρόφησης ούτως ώστε να εξασφαλίζεται το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα με τις μικρότερες δυνατές επιπλοκές.
Ο Gasparotti ανακάλυψε και περιέγραψε την Τρισδιάστατη Επιφανειακή Λιποαναρρόφηση – Λιπογλυπτική (Liposcultura Tridimensionale Superficiale) η οποία επιτρέπει πολύ μεγάλη ασφάλεια και προβλεψιμότητα στα αποτελέσματα της Λιποαναρρόφησης. Ο ασθενής κατά τη διάρκεια της επέμβασης αλλάζει θέσεις στο χειρουργικό τραπέζι. Τοποθετείται πρώτα σε δεξιά πλάγια κατακεκλιμένη θέση, στη συνέχεια σε αριστερή πλάγια και στο τέλος σε ύπτια θέση. Ανάλογα με το εαν χρειάζεται ή όχι γίνεται και μεταμόσχευση λίπους για να βελτιωθούν οι καμπύλες του περιγράμματος καθώς και ανόρθωση γλουτών. (Η τεχνική τροποποιημένη παρουσιάζεται στο 3D-SAFELIPO Λιποαναρρόφηση – Λιπογλυπτική στο site).
Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο τέλος στην Ιστορία της Λιποαναρρόφησης αποτελούν οι Αμερικανοί Πλαστικοί Χειρουγοί Sydney Colleman, Simeon Wall Jr. και Roger Cruri.
Ο Sydney Colleman αποτελλεί έναν από τους μεγαλύτερους ερευνητές και καινοτόμους επιστήμονες στο ζήτημα της αφαίρεσης αλλά κυρίως στη μελέτη της μεταμόσχευσης λίπους. Έχει σχεδιάσει πολλούς τύπους μικροκάνουλας και έχει ειδικευτεί σε μεθόδους που επιτυγχάνουν υψηλά ποσοστά πρόσληψης του λιπώδους ιστού κατά τις επεμβάσεις μεταμόσχευσης αυτόλογου λίπους.
O Simeon Wall Jr στην αρχή της δεκαετίας περιέγραψε την τεχνική SAFELIPΟ όπου χρησιμοποιώντας μια ειδική κάνουλα αφενός πετυχαίνουμε με μεγάλη ακρίβεια εξομάλυνση των ιστών όπου κάνουμε Λιποαναρρόφηση και αφεταίρου μπορούμε να διορθώσουμε αποτυχημένα αποτελέσματα της Κλασσικής Λιποαναρρόφησης λειαίνοντας τις ανωμαλίες και μεταμοσχεύοντας λιπώδη ιστό όπου αυτός λείπει.
Ο Roger Cruri είναι ένας πρωτοπόρος Πλαστικός Χειρουργός ο οποίος εξέλιξε την τεχνική αύξησης στήθους με λίπος. Ο Cruri σχεδίασε και κατασκεύασε μια συσκευή που ονομάζεται BRAVA η οποία επιτυγχάνει τη διάταση του δέρματος στους ατροφικούς ή υποπλαστικούς μαστούς. Η συσκευή ΒΡΑVA αποτελείται από μια ειδική αντλία αναρρόφησης η οποία τοποθετείται για διάστημα περίπου ενός μηνός στους ατροφικούς μαστούς και πετυχαίνει να διατείνει το δέρμα. Στη συνέχεια ο Πλαστικός Χειρουργός κάνει με μια ειδική τεχνική, μεταμόσχευση αυτόλογου λίπους από τα ψωμάκια ή την κοιλιά στην περιοχή των μαστών δίνοντας τους μεγαλύτερο όγκο και καλύτερο σχήμα.
Μάθετε τα πάντα για τη ΝΕΑ ΤΕΧΝΙΚΗ του Ιατρού Μιχάλη Κουτσούρη και την 3d λιποαναρρόφηση.
